Beieren

 

 

Het was zo’n tussendoorvakantie van 7 tot 8 dagen en we zouden met vrienden naar een mooie omgeving gaan in Beieren. Lekker genieten, niet te ver autorijden en wat uitrusten. Ondertussen moest ik ook een klusje doen in Praag. Toen nog de hoofdstad van het ongedeelde Tsjechoslowakije. Maar als het even kon was ik er altijd als de ‘kippen bij’ om het nuttige met het aangename te verenigen. Dus ik stuurde het zo, dat we een rustiek stadje vonden waar we onze domicilie kozen en vooral dicht bij de grens. Natuurlijk stelde ik voor om ook eens Praag te bezoeken. Er waren toen nog wel allerlei formaliteiten nodig zoals een visum, maar dat ‘wuifde’ ik weg en ik zei er wel voor te zorgen. Een vriend van mij, ene Kees, was volkomen onbewust van de ware reden om Praag te bezoeken en zag het wel zitten om daar eens een ‘kijkje’ te gaan nemen. Mijn partner had het al lang in de smiezen en mijn vader die ook meeging ‘vergaapte’ zich aan de mooie stad Praag en zag het best zitten als een extra en toch spannend uitje. Wat ik in Praag moest doen is het vermelden amper waard en dat vroeg ook maar gelukkig weinig tijd, zodat we een hele dag hadden om de toen ook al mooie stad te bewonderen. Toevallig kende ik daar een van de heel weinige privé-restaurants en we hebben er met 4 personen ‘ongegeneerd’ zitten ‘buffelen’ met ongekende hoeveelheden vlees en drank. Dat alles toen voor nog geen 30 hele guldens en dat voor 4 personen. Doch het is niet het mooie Praag wat ik hier in de schijnwerpers wil stellen.

 

 

 

Cham

 

 

We verbleven in een klein dorpje vlak bij het stadje Cham in het oosten van Beieren tegen de Tjechoslowaakse grens. We hadden een alleraardigst hotelletje gevonden met zogenaamde ‘Gut Bürglichen Küchen.’ Een ‘Erholungsohrt’ waar het op het eerste gezicht goed toeven was en wat ook erg gezellig aandeed. Het deed denken aan een kerst- of nieuwjaarskaart, maar dan zonder sneeuw! Zoals ik gewoon was met dergelijke trips, deed ik eerst zo snel mogelijk mijn klusje en dan ging ik genieten van de ‘aangeplakte’ vakantieweek of wat dan ook. Zo ook hier, na de aankomst en het diner en nog wat drinken, gingen we vroeg naar bed omdat de volgende dag Praag al op het programma stond. Niet dat het zover verwijderd was van ons hotel. Alleen het passeren van de grens kostte indertijd toch wel een halfuur. Bovendien, als je pech had kon je wel een vol uur moeten wachten. Dus ook die 2e dag hadden we nog niks in de gaten. We kwamen pas laat weer terug in het hotelletje en hadden al onderweg ergens gedineerd. Pas de derde dag gebeurde het. Ik had al wel opgemerkt dat er vrij veel oudere gasten in ons hotel aanwezig waren maar had hier niks achter gezocht. Waarom zou ik? Het was tenslotte geen schoolvakantietijd. Zodoende kon ik me heel goed voorstellen dat ‘ietwat’ ouderen graag in een soortgelijk oord eens kwamen relaxen, zoals dat heet.

 

Nou is een van mijn eigenaardigheden dat ik verslingerd ben aan nieuws. Internet is haast een verslaving voor me, maar ook CNN en BBC World mogen zich verheugen in mijn ongebreidelde aandacht. Ook dagbladen, weekbladen, opinieweekbladen en dergelijke. Ik verslind die dingen en koop er soms meer exemplaren van dan goed is voor me. Ik ben echter iemand die alles leest, van ‘links tot rechts,’ om het maar in Nederlandse context te houden. Als De Telegraaf ergens een controversieel artikel over schrijft, wil ik ook graag weten wat De Volkskrant daarover te vertellen heeft. Of in vroeger dagen las ik net zo makkelijk het communistische blad De Waarheid, dan het Katholieke dagblad (toen) De Tijd. Een rode Tribune op mijn bureautafel naast bijvoorbeeld De Elsevier is bij mij net zo gewoon als het missaal naast het brevier bij de pastoor.

 

 

 

Wieskirche

 

 

Omdat ik me een vrije dag had beloofd, geen wandelingen en dergelijke maar lekker lezen, lekker luieren en goed wat drinken, besloot ik eerst naar de plaatselijke dagbladverkoper te gaan. Een tijdschriftenwinkeltje was gauw gevonden. Ik kocht de Süddeutsche Zeitung, het Hamburger Abendblatt, de Frankfurter Allgemeine, de Berliner Tageszeitung en nog een plaatselijk blad, maar ik zag ook de National Anzeiger alsmede de National-zeitung. Twee neonazistische krantjes, zo ‘bruin als bruin’ maar kan zijn. Maar ik ga ervan uit dat je je nooit hoeft te schamen als je zoiets leest, tenminste als je dan ten minste al die andere kranten ook leest. Kijk, zitten in het openbaar met een drankje en alleen twee van dat soort krantjes bij je, da’s verdacht! Achteraf toch een beetje naïef. Ik zat dus rustig óók deze ‘bruine’ krantjes te lezen toen de ober naar me toe kwam en heel netjes aan mij vroeg of ik “Gnädigde Frau wat wilde drinken?” Hij verwees met zijn hand richting een bejaard echtpaar aan de andere zijde van het lokaal, als zijnde de gulle gevers. Ik bestelde een glaasje verrukkelijke wijn en proostte netjes met het mij onbekende echtpaar die me buitengewoon vriendelijk toeknikten. Nog geen tien minuten later stond de ober weer bij mijn tafeltje en vroeg wederom of ik nog een glaasje lustte en wel aangeboden door … en zo werd er gewezen naar een ander stelletje wat overduidelijk betere jaren had gekend.

 

Nòg had ik niets in de gaten. Wat een aardige mensen dacht ik. Pas bij de derde aanbieding van een paar oudere dames begon er toch een ‘klein lampje te branden.’ Plotseling gingen alle ‘lampen en toeters’ op ‘sein rood’ toen een der aanwezigen zich uitte en de legendarische woorden sprak: “Es ist gut zu sehen dasz es auch noch junge Menschen gibt die vernünftige Zeitungen lesen. Der die nur die Wahrheit schreiben!” (het is goed dat er toch nog jong mensen zijn die verstandige kranten lezen, die alleen de waarheid schrijven). Ik realiseerde me op slag dat ik in een ‘oud-nazi nest’ terechtgekomen was. Ook realiseerde ik me dat we een week vooruit hadden betaald. De rest van mijn gezelschap was hier niet bij aanwezig. Ik kon dus wel fel direct vanuit mijn gevoel reageren, maar er zouden nog 5 dagen komen en ik wilde niet direct de keuze maken voor de anderen. Afgezien van hun geld én de consequenties nemen. Dus ik reageerde zo ‘diplomatisch’ als ik kon opbrengen en zei iets in de trant van: “Je moet alles lezen van ‘rechts tot links’ om de waarheid te kunnen ontdekken.” Zonder op te vallen, ging ik daarna toch gauw weg uit deze wel erg ‘bruine’ omgeving en zocht de rest van onze groep op. Zij waren minstens net zo stom verbaasd als ik aanvankelijk was en besloten om er maar zo weinig mogelijk verder te komen. Alleen te slapen en elders dan maar wat te drinken en te eten.

 

 

 

Landkreis Bamberg – Chapel Bavaria

 

 

Opgelost zult u denken, “ha ha,”… dat was ‘buiten de waard gerekend!’ Diezelfde middag zaten we aan de koffie met een goede schnaps erbij en dit in een naburig Gasthof. Uit de jukebox schalde ineens een grammofoonplaat waarvoor je je diep zou schamen, als je die slechts maar in je bezit zou hebben. Laat staan als iemand die bij je thuis ooit zou ontdekken. Je hoorde door de marsmuziek de ‘Stiefel’ stampen! Al gauw bleek dat in deze jukebox, op zich een juweeltje van een kast, tientallen platen voorhanden waren die ronduit ‘zwaar fout’ waren. Het Horst-Wessel-Lied incluis! Na wat voorzichtig rondgevraagd te hebben, bleek de hele buurt een toevluchtsoord te zijn voor ‘alte Kameraden,’ inclusief een ‘Altesheim für Männer,’ maar wat voor mannen? Ze hadden allen gediend onder die ‘Oostenrijkse huisschilder.’ Kortom deze week ‘Erholung’ (recreatie) bleek een miskleun van de eerste orde te zijn. Dus ook dát kan je gebeuren als je ‘zomaar’ ergens gaat boeken en eerst niet eens goed nacheckt waar je terecht kan komen. Afgezien van de prachtige, liefelijke omgeving met schitterende houtwerkhuizen, wil ik zoiets echt niet meer mee maken. Overigens doe ik met dit artikel wel tekort aan de Duitse deelstaat Beieren. Want natuurlijk is heel Beieren bij lange na niet zo. Beieren is een prachtig vakantiegebied met schitterende wouden, prachtige oude steden met vakwerkhuisjes en rustieke plekjes. Afgezien van een welhaast onverstaanbaar dialect van de plaatselijke bevolking zijn de inwoners van deze deelstaat heel gastvrij en bijzonder vriendelijk. Dus laat u zich door deze ene ‘schandvlek’ zeker niet tegenhouden, dit mooie gedeelte van Duitsland toch eens te gaan verkennen.

 

 

Silvia Videler.

 

Oktober 2006

 

Home