Slaaptreinen

 

 

Da’s een uitvinding! Soms nog met je auto erbij op de trein, alles is mogelijk! Afgezien van de prijs, dat moet eenieder maar zelf calculeren. Neen, daarover gaat dit korte artikeltje niet. Ik wil u wel graag even attenderen op andere gevaren waar je sowieso niet zo gauw aan denkt maar die je toch kunt tegenkomen in de trein. Is het u weleens opgevallen dat u in de mooie en wervende folders van die treinen altijd een mooie jonge dame ziet afgebeeld vergezeld van een frisse leuke kerel. Beiden beslist niet ouder dan een jaar of dertig. De gezondheid straalt er vanaf en de coupé is op hun na verder helemaal leeg. Eh, ja, op die ene koffer na die je nog net ziet boven in het bagagerek. Ideaal!  Maar de werkelijkheid? Haha! Ja, die is in ieder geval wel even wat anders. Als u niet met zes personen reist, dus zodat u één volle coupé voor uw eigen gezin kunt reserveren dan loopt u echt de kans op opgezadeld te worden met een of meerdere medereizigers. Dan hebben we het nog niet over het slapen, dat laat ik maar aan uw eigen voorstellingsvermogen over.

 

 

 

 

Ik geef u een praktijkvoorbeeldje. Ik werd een keertje vanuit Italië dringend naar huis geroepen in verband met een ziekte van een mijner familieleden. Puur ter wille van het feit dat ik zoveel vreselijk bagage had was het vliegtuig geen optie. Een auto had ik toen niet, afgezien van dat oude ‘aftandse’ fiatje wat nog erger pufte en tekeer ging als het tegen een hoge berg opmoest dan ik. Dát was dus echt niet vertrouwd. Bleef dus over: de trein! Met een lokaaltje ging ik naar het dichtstbijzijnde grote station en dat was Genua. Vandaar met een goede verbinding naar Milaan. Tot dusver geen problemen. Maar daar in Milaan! Ja, daar stond de internationale trein al te wachten met bestemming: Nederland. Nou gaat het zo met die internationale treinen dat je in ieder geval een gegarandeerde zitplaats toegewezen krijgt. Hangen aan een lus is er dus niet bij! Dat is in ieder geval een pluspunt. De wagon en de mij aangewezen coupé waren snel gevonden en die had ik aanvankelijk helemaal voor mijzelf alleen! “Jippie,” dat was languit liggen op de bank, lekker lezen en doen waar ik zin in had!

 

Haha, dat dacht je! Net voor de trein zich in beweging zette, kwamen daar een vijftal Zuid-Italiaanse mannen de coupé binnenzetten, met een hoeveelheid bagage die zou veronderstellen dat ze écht gingen emigreren. Al gauw was ik achter hun reisbestemming: “Olanda!” en in Arnhem zouden ze moeten overstappen. Tel uit je winst! Nu heb ik niks, echt helemaal niks tegen Italianen, maar dit waren duidelijk een groepje mensen die het echte Italiaans amper machtig waren, hun lokale dialect echter des te meer. Ook hun normen en waarden om met deze uitdrukking maar eens wat aan te geven waren nou niet bepaald representatief voor de gemiddelde Italiaanse beleefdheidsvormen. Dat mensen wat zelf te drinken meenemen op een dergelijke lange reis daar kan ik me zeer goed in vinden. Maar een stuk of vijftien grote mandflessen vol met wijn? Dat beloofde wat te worden. Ook de meegebrachte etenswaren bleken van een kwaliteit én reuk te zijn die mijn reukorgaan niet echt kon waarderen.

 

 

 

 

Nog voor we de Zwitserse douane op bezoek kregen en dat is al verrekte snel vanuit Milaan, waren de eerste meegebrachte flessen al ontkurkt. Vijf Italianen en dan nog eens Zuid-Italianen bij elkaar in een hele kleine ruimte, wel die praten niet, die schreeuwen! en dat allemaal tegelijkertijd! Niemand die eens hoofdpijn krijgt en een tijdje zwijgt. Neen, het kletsen gaat alsmaar door en dat soms in een steeds hogere, lees: snellere versnelling. Daar zit je dan, moederziel alleen tussen dat stelletje ‘ongeregeld.’ Dan denk je en hoop je dat tegen de tijd dat het al aardig donker begint te worden dat men de ogen even gaat verschieten en het wat rustiger wordt! Met vijf redelijk jonge Italianen die samen op reis zijn zeker? Mooi niet! Het was tegen de klok van vijf uur in de nacht dat we het station van Keulen binnenreden en ik had nog geen oog dicht gedaan en de grootste moeite om een van de vijf, inmiddels dronken Italianen, van me vandaan te houden. Aan een Duitse conducteur had ik al gevraagd voor een andere zitplaats elders in de trein. Maar zelfs de 1e klasse was volgeboekt en daar was geen plaatsje meer te vinden.

 

Nog een kleine twee uren en we zouden station Arnhem ‘binnenglijden’ en zogezegd daar stond ik, met al mijn bagage om een uur of zeven in de ochtend, op het reeds drukke station van Arnhem, te wachten op mijn aansluitende trein naar mijn toenmalige woonplaats. Mét uitzicht op een paal met daaraan bevestigd een prachtige kleurenposter van een jong, fris, uitgerust en gezond stel wat heerlijk zat te genieten in een ruime reiscoupé zonder noemenswaardige bagage, al lezende en met een drankje in een glas voor hen. Volgende keer toch maar wat minder bagage meenemen dacht ik zo!

 

 

Silvia Videler.

 

September 2006

 

Home