Slaaptreinen
Da’s een uitvinding! Soms nog met je
auto erbij op de trein, alles is mogelijk! Afgezien van de prijs, dat moet
eenieder maar zelf calculeren. Neen, daarover gaat dit korte artikeltje niet.
Ik wil u wel graag even attenderen op andere gevaren waar je sowieso niet zo
gauw aan denkt maar die je toch kunt tegenkomen in de trein. Is het u weleens
opgevallen dat u in de mooie en wervende folders van die treinen altijd een
mooie jonge dame ziet afgebeeld vergezeld van een frisse leuke kerel. Beiden
beslist niet ouder dan een jaar of dertig. De gezondheid straalt er vanaf en de
coupé is op hun na verder helemaal leeg. Eh, ja, op die ene koffer na die je
nog net ziet boven in het bagagerek. Ideaal!
Maar de werkelijkheid? Haha! Ja, die is in ieder geval wel even wat
anders. Als u niet met zes personen reist, dus zodat u één volle coupé voor uw
eigen gezin kunt reserveren dan loopt u echt de kans op opgezadeld te worden
met een of meerdere medereizigers. Dan hebben we het nog niet over het slapen,
dat laat ik maar aan uw eigen voorstellingsvermogen over.
Ik geef u een praktijkvoorbeeldje. Ik
werd een keertje vanuit Italië dringend naar huis geroepen in verband met een
ziekte van een mijner familieleden. Puur ter wille van het feit dat ik zoveel
vreselijk bagage had was het vliegtuig geen optie. Een auto had ik toen niet,
afgezien van dat oude ‘aftandse’ fiatje wat nog erger pufte en tekeer ging als
het tegen een hoge berg opmoest dan ik. Dát was dus echt niet vertrouwd. Bleef
dus over: de trein! Met een lokaaltje ging ik naar het dichtstbijzijnde grote
station en dat was Genua. Vandaar met een goede verbinding naar Milaan. Tot
dusver geen problemen. Maar daar in Milaan! Ja, daar stond de internationale trein
al te wachten met bestemming: Nederland. Nou gaat het zo met die internationale
treinen dat je in ieder geval een gegarandeerde zitplaats toegewezen krijgt.
Hangen aan een lus is er dus niet bij! Dat is in ieder geval een pluspunt. De
wagon en de mij aangewezen coupé waren snel gevonden en die had ik aanvankelijk
helemaal voor mijzelf alleen! “Jippie,” dat was languit liggen op de bank,
lekker lezen en doen waar ik zin in had!
Haha, dat dacht je! Net voor de trein
zich in beweging zette, kwamen daar een vijftal Zuid-Italiaanse mannen de coupé
binnenzetten, met een hoeveelheid bagage die zou veronderstellen dat ze écht
gingen emigreren. Al gauw was ik achter hun reisbestemming: “Olanda!” en in
Arnhem zouden ze moeten overstappen. Tel uit je winst! Nu heb ik niks, echt
helemaal niks tegen Italianen, maar dit waren duidelijk een groepje mensen die
het echte Italiaans amper machtig waren, hun lokale dialect echter des te meer.
Ook hun normen en waarden om met deze uitdrukking maar eens wat aan te geven waren
nou niet bepaald representatief voor de gemiddelde Italiaanse
beleefdheidsvormen. Dat mensen wat zelf te drinken meenemen op een dergelijke
lange reis daar kan ik me zeer goed in vinden. Maar een stuk of vijftien grote
mandflessen vol met wijn? Dat beloofde wat te worden. Ook de meegebrachte
etenswaren bleken van een kwaliteit én reuk te zijn die mijn reukorgaan niet
echt kon waarderen.
Nog voor we de Zwitserse douane op
bezoek kregen en dat is al verrekte snel vanuit Milaan, waren de eerste meegebrachte
flessen al ontkurkt. Vijf Italianen en dan nog eens Zuid-Italianen bij elkaar
in een hele kleine ruimte, wel die praten niet, die schreeuwen! en dat allemaal
tegelijkertijd! Niemand die eens hoofdpijn krijgt en een tijdje zwijgt. Neen,
het kletsen gaat alsmaar door en dat soms in een steeds hogere, lees: snellere
versnelling. Daar zit je dan, moederziel alleen tussen dat stelletje
‘ongeregeld.’ Dan denk je en hoop je dat tegen de tijd dat het al aardig donker
begint te worden dat men de ogen even gaat verschieten en het wat rustiger
wordt! Met vijf redelijk jonge Italianen die samen op reis zijn zeker? Mooi
niet! Het was tegen de klok van vijf uur in de nacht dat we het station van
Keulen binnenreden en ik had nog geen oog dicht gedaan en de grootste moeite om
een van de vijf, inmiddels dronken Italianen, van me vandaan te houden. Aan een
Duitse conducteur had ik al gevraagd voor een andere zitplaats elders in de
trein. Maar zelfs de 1e klasse was volgeboekt en daar was geen plaatsje meer te
vinden.
Nog een kleine twee uren en we zouden
station Arnhem ‘binnenglijden’ en zogezegd daar stond ik, met al mijn bagage om
een uur of zeven in de ochtend, op het reeds drukke station van Arnhem, te
wachten op mijn aansluitende trein naar mijn toenmalige woonplaats. Mét
uitzicht op een paal met daaraan bevestigd een prachtige kleurenposter van een
jong, fris, uitgerust en gezond stel wat heerlijk zat te genieten in een ruime
reiscoupé zonder noemenswaardige bagage, al lezende en met een drankje in een
glas voor hen. Volgende keer toch maar wat minder bagage meenemen dacht ik zo!
Silvia
Videler.
September
2006